به گزارش خبرگزاری حوزه، ۲۰ فروردین در تقویم انقلاب اسلامی روز بسیار مهمی است. از این جهت که هم روز ملی فناوری هسته ای است و به تبع آن یادآور رشادت و جانفشانی دانشمندان این عرصه به خصوص شهدای والامقام آن و هم از این حیث که یادآور سالروز شهادت سید مرتضی آوینی است؛ او که به حق از سوی رهبر فرزانه انقلاب، مفتخر به عنوان بسیار پرمعنای"سید شهیدان اهل قلم" شد.

۲۰ فروردین برای همه ی دلبستگان به هنر متعهد و انقلابی، یادآور شهادت راوی فتحی است که خود در دروازه شهر فتح شده ایستاد و برای بقای این فتح و ظفر هزینه ای چون جان خویش را پرداخت.

شاید اگر ۲۷ سال پیش، فرد دیگری به جز مقام معظم رهبری به سید مرتضی آوینی، لقب "سید شهیدان اهل قلم" را می داد، کمتر متوجه اهمیت و تاثیرگذاری کار این هنرمند، روزنامه نگار و نویسنده متعهد می شدیم؛ اهمیتی که تقویم ها روز شهادتش را به نام "روز هنر انقلاب اسلامی" برای همیشه ثبت و ضبط کرده است.

آن چه مسلم است این که سید مرتضی، در هنر مستندسازی و در هنر قلم و بیان رسایش، بیش و پیش از سایرین، شیدای حقیقت بود، چه آن که عصاره سخنش نیز برآمده از همین موضوع بود: "هنر، شیدایی حقیقت است. همراه با قدرت بیان آن شیدایی و هنرمند کسی است که علاوه بر شیدایی حق، قدرت بیان آن را نیز از خداوند متعال گرفته است هر یک از این دو شیدایی حق و قدرت بیان - اگر نقص داشته باشد اثر هنری خلق نمی گردد...اصل لازم شیدایی حق است و قدرت بیان شرط کافی است. "

این بینش و دیدگاه متعالی شهید آوینی در عرصه هنر البته ریشه در الگوگیری از نگاه عارفانه و حکیمانه پیر و مرادش حضرت امام خمینی (ره) دارد که به صراحت فرمود: "تنها هنری مورد قبول قرآن است که صیقل دهندۀ اسلام ناب محمدی ـ صلی اللّه‏ علیه و آله و سلم ـ اسلام ائمۀ هدی ـ علیهم السلام ـ اسلام فقرای دردمند، اسلام پابرهنگان، اسلام تازیانه خوردگانِ تاریخِ تلخ و شرم آور محرومیتها باشد. هنری زیبا و پاک است که کوبندۀ سرمایه‏ داری مدرن و کمونیسم خون‏ آشام و نابود کنندۀ اسلام رفاه و تجمل، اسلام التقاط، اسلام سازش و فرومایگی، اسلام مرفهین بی درد، و در یک کلمه «اسلام امریکایی» باشد... هنر در مدرسۀ عشق نشان دهندۀ نقاط کور و مبهم معضلات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، نظامی است. هنر در عرفان اسلامی ترسیمِ روشن عدالت و شرافت و انصاف، و تجسیم تلخکامی گرسنگانِ مغضوبِ قدرت و پول است. "

آوینی خود به حق چنین بود و مهم تر این که این گونه زیست و سبک زندگی و تعهد او برای همیشه حقیقتاً مثال زدنی است.

این شهید والامقام در مقام طلایه دار هنر متعهد در عصر خمینیِ کبیر، هشدار می داد به هنرمندان متعهد که مبادا گرفتار عافیت اندیشی و منفعت طلبی شوند. او که خود سوخته دل و سوخته جان بود، رمز توفیق حقیقی را در زیستنی ققنوس وار می دانست و از آن جا که خود سیراب از مکتب امام و شهیدان بود، در حد وُسع و توانش راه را به همه ما نشان داد و اینک، این ما هستیم که باید رهروی این راه باشیم، به خصوص که امروز در گام دوم انقلاب بیش از هر زمان دیگری نیاز به آوینی های زمانه خود داریم که متعهدانه و مجاهدانه از فرهنگ و هنر انقلاب اسلامی دفاع و حراست نمایند.

سید محمد مهدی موسوی